Ο θυμός είναι ένα παρεξηγημένο συναίσθημα, καθώς το έχουμε στο μυαλό μας ως ένα καταστροφικό συναίσθημα και πως η ύπαρξή του απαραίτητα δημιουργεί εντάσεις. Η αλήθεια, όμως, είναι πως πρόκειται για ένα συναίσθημα όπως όλα τα άλλα, η ύπαρξή του είναι απαραίτητη και απόλυτα φυσιολογική.
Αυτό που ταυτίζουμε με τον θυμό και τον δαιμονοποιούμε, είναι η έκρηξη που μπορεί να τον συνοδεύσει, δηλαδή η μη καλή διαχείριση του δύσκολου αυτού συναισθήματος. Από την παιδική ηλικία αναπτύσσονται κανόνες που ενισχύουν την μη έκφραση του θυμού και πεποιθήσεις που συνδέουν το «καλό παιδί» με αυτό που δε θυμώνει ποτέ ή που ακόμα κι αν θυμώσει, θα καταπιέσει το συναίσθημα και θα το προσπεράσει. Ο καταπιεσμένος θυμός ωστόσο δε φεύγει, δεν αποσυμπιέζεται, απλά μετατρέπεται σε κάτι άλλο, τόσο στην παιδική μας ζωή όσο και στην ενήλικη.
Αντίθετα αυτής της πρακτικής της καταπίεσης του θυμού, θα ήταν πολύ βοηθητικό να μάθουμε από παιδιά πως είναι φυσιολογικό να θυμώνουμε, αυτό που δεν επιτρέπεται είναι να εκφράσουμε με βίαιο τρόπο τον θυμό μας. Μπορούμε να απομονωθούμε στο δωμάτιο, να χτυπήσουμε ένα μαξιλάρι, να κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί, σε μεγαλύτερη ηλικία να πάμε μια βόλτα, σαφώς όμως και δεν επιτρέπεται να χτυπήσουμε, να βρίσουμε ή να σπάσουμε πράγματα.
Παράλληλα, όταν περάσει αυτή η πρώτη φάση και αφού προσπαθήσουμε να ηρεμήσουμε τον εαυτό μας, στη συνέχεια είναι εξίσου σημαντικό να επικοινωνήσουμε τον θυμό μας. Να επανέλθουμε και να συζητήσουμε για αυτό που μας θύμωσε και ιδανικά να βρούμε από κοινού τρόπους μαζί με τον άλλο, για το πως να διαχειριζόμαστε παρόμοιες καταστάσεις ώστε να μην δημιουργηθεί ξανά τόση αναστάτωση.
Για να καταλάβουμε τον θυμό τον παιδιών, θα πρέπει πρώτα να καταλάβουμε και να διαχειριστούμε τον δικό μας θυμό. Αν αρχίσουμε να μιλάμε για όλα αυτά που μας στεναχωρούν, μας απογοητεύουν, μας προβληματίζουν, τότε ίσως και να θυμώνουμε λιγότερο. Ακόμη κι αν θυμώσουμε όμως μπορούμε μέσα από μια καλή διαχείριση να φτάσουμε στο επιθυμητό και να κατανοήσουμε καλύτερα εμάς και αυτά που μας ενοχλούν.
Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αποδέχονται και να διαχειρίζονται με επιτυχία τον θυμό τους και παράλληλα αντιγράφουμε την πρακτική και εμείς οι ενήλικες. Μαθαίνουμε μαζί τους διδάσκοντας τους, μιας και διδάσκοντας κάτι μπορείς να το μάθεις και ο ίδιος καλύτερα.
Comments